Në ditët e sotme figura e babait në familje ka ndryshuar rrënjësisht. Duke e nisur që nga prezenca e tij fizike, emocionale, edukative dhe përfshirja në detyra të cilat më parë konsideroheshin në mënyrë absolute të natyrës femërore. Roli i tij në familje ka ndryshuar në mënyrë të papritur.
Jo vetëm si figura e mbrojtësit të heshtur, ose ajo e babait me imazhin statik të ulur në divan i cili me një fjali të vetme të urdhëronte se çfarë të bëje dhe që fjala e tij ishte një ligj i padiskutueshëm.
Por sot gjithnjë e më shumë, babai është shndërruar në një individ dhe partner gjithnjë e më shumë prezent, aktiv në përkujdesjen e fëmijëve, në edukimin e tyre dhe në menaxhimin e emocioneve familjare. Sot, babai nuk është një njeri që shfaqet në familje vetëm gjatë fundjavave, për të bërë biseda pak më të gjata në drekën e së djelës, por si një protagonist i vërtetë i skenës familjare ,të punëve dhe detyrimeve shtëpiake…
Edhe nëse e gjejmë ende veten të bëjmë analiza të stereotipit tradicional të babait “ të distancuar” ose të babait “ jo emocional”, Sot jemi më shumë të vetëdijshëm se baballarët kanë nevojë të ndihen më në qendër të procesit edukativ dhe që të mos ndihen si të akuzuar që duan “ të vjedhin skenën” e nënave.
Por sigurisht, pa rrezikuar të etikohen si baballarë që ju kanë marrë rolet nënave edhe pse sot janë më të përfshirë në detyrat familjare.
Ky nuk është një akt rebelimi por një dëshirë legjitime për të qene prëzent, të ndihen të dëgjuar dhe për të dhënë një kontribut në rritjen e fëmijëve.
Për vite me rradhë, në fakt baballarët janë konsideruar si “mbështetja kryesore” e nënave, si violina e dytë në simfoninë familjare.
Por sot, ata kanë nevojë dhe të drejtën të mos jenë vetëm ata burrat e zotë që sigurojnë mbijetesën e familjes por edhe ata që kanë nevojë të mësojnë të kryejnë detyrat familjare, pse jo edhe në kuzhinë, që flasin për ndjenjat, shqetësimet dhe që di të dëgjojë në mënyrë aktive dhe njerëzore. Duke transmetuar edukim emocional, mbështetje dhe dashuri , cilësi këto që nuk duhet të jenë aftësi vetëm të njërit prind por një detyrë e përbashkët.
Të jesh prezent në mënyra të ndryshme por plotësues të njëri-tjetrit. Jo vetëm fëmijët kanë nëvojë për të dy prindërit por edhe babai, edhe pse me një krenari të fshehur, ka nevojë të ndihet i dashur dhe i vlerësuar në rolin e tij. Familja është një grup, është një skuadër dhe për të fituar e që të funksionojë në mënyrë të shëndetshme nuk ka nevojë vetëm për një pjesëtar por që secili të jetë aty në vendin e tij, ku asnjëri prej tyre mos të shihet si një figurë dytësore.
Në fund të fundit.. zhvillimi i shoqërisë po na mëson se dashuria nuk mund të ketë hierarki!
