Ndonjëherë, kur jam në një fluturim të gjatë, shikoj nga jashtë ato male dhe shkretëtira dhe përpiqem të sjell ndër mend sesa e madhe është kjo tokë jonë. Pastaj më kujtohet se ka një objekt që ne e shikojmë përditë, që në kuptimin e drejtëpërdrejtë të fjalës mban në vetvete një milion toka të tjera: Dielli. Ai duket jashtëzakonisht i madh. Por në skemën e madhe të gjërave, ai duket si një gjilpërë në kashtë, një nga 400 milionë yjet në galaksinë e Rrugës së Qumshtit, të cilat mund të shikohen në një natë me qiell të pastër, si një mjegull e zbehtë e bardhë që shtrihet përgjatë qiellit.
Dhe kjo situatë bëhet edhe më ekstreme. Ka me të vërtetë 100 miliardë galaksi që dallohen nga teleskopët tanë. Kështu, nëse çdo yll do të ishte sa madhësia e një kokre të vetme rëre, vetëm Rruga e Qumshtit ka mjaftueshëm yje për të mbushur një plazh të madh. Dhe e gjithë toka nuk ka mjaftueshëm plazhe për të përfaqësuar të gjithë yjet që ndodhen në të gjithë universin tonë. Një plazh i tillë do të vazhdonte për qindra miliona milje. Kjo është, siç do ta thoshte Stephen Hawking, shumë yje.
Por ai dhe fizikantë të tjerë tani besojnë në një realitet që është, paimagjinueshëm edhe më i madh. Para së gjithash, 100 miliardë galaksitë brenda fushëpamjes së teleskopëve tanë janë me shumë mundësi vetëm një fraksion i vogël i totalit të galaksive që ekzistojnë. Hapësira po zgjerohet me një shpejtësi të pamasë, dhe shumica e galaksive po ndahen nga ne kaq shpejt saqë drita e tyre mund të mos arrijë kurrë te ne.
Megjithatë, realiteti ynë fizik këtu në Tokë është i lidhur ngushtë me këto galaksi të largëta dhe të padukshme. Mund t’i mendojmë ato si pjesë të një universi të përbashkët, një dhomë të vetme, gjigande që i përmbahet të njëjtave ligje fizike dhe që janë të gjitha të përbëra nga të njëjtat atome, elektrone, protone dhe neutrone që na përbëjnë edhe ne.
Megjithatë, teoritë më të fundit në fizikë, duke përfshirë teorinë e fillit, tani po sugjerojnë se mund të ekzistojnë universë të tjerë të panumërt, por të ndryshëm në lloje grimcash dhe me cilësi të ndryshme, që i binden ligjeve të ndryshme. Shumica e këtyre universesh mund të mos mund të mbështesin jetën, dhe mund ta shkatërrojnë atë në një nanosekundë.
Për më tepër, ato mund të formojnë një multivers të gjerë me universet e mundshme që shtrihen deri në 11 dimensione, me mrekulli që i kalojnë edhe imagjinatën tonë më të egër. Versioni kryesor i teorisë së fillit parashikon një multivers që përbëhet nga 10 deri në 500 univers, pra një numër një i pasuar nga 500 zero, një numër kaq i madh saqë, nëse çdo atom në universin tonë të vëzhgueshëm do të kishte universin e tij dhe të gjitha ato atome në këto universet të tjera secili do të kishte universin e tij, dhe kështu duke e përsëritur këtë edhe për dy cikle të tjera, ne do të ishim një fraksion i vogël i totalit – një trilion (një milionë milionë)... trilion... trilion... të trilionit.
Por edhe ky numër vetë është shumë i vogël krahasuar me një tjetër numër: pafundësinë. Disa fizikantë mendojnë se kontinui hapësirë-kohë është, në kuptimin e drejtëpërdrejtë të fjalës, i pafundëm, dhe përmban një numër të pafundmë universesh "xhepi" me cilësi të ndryshme.
Burimi: https://ed.ted.com/lessons/questions-no-one-knows-the-answers-to
