Njerëzit mblidhen në dhjetëra mijëra, dhe zakonisht ne nuk krijojmë kaos. Ajo që ne krijojmë, është një rrjet i sofistikuar dhe efektiv bashkëpunimi. Të gjitha arritjet e mëdha të njerëzimit përgjatë historisë, qoftë ndërtimi i një piramide, ose fluturimi në hënë, nuk janë bazuar në aftësitë individuale, por në aftësinë e njeriut për të bashkëpunuar me fleksibilitet në një numër të madh njerëzish.

Mendoni edhe për vetë këtë prezantim që unë jam duke dhënë tani: Unë jam përballë një audience prej 300 ose 400 personash, dhe shumica prej jush janë krejtësisht të panjohur për mua. Në mënyrë të ngjashme, unë nuk njoh të gjithë njerëzit që janë marrë me organizimin dhe mundësimin e këtij prezantimi. Unë nuk e njoh pilotin dhe ekuipazhin e avionit që më sollën këtu, dje, në Londër.

Unë nuk i njoh njerëzit që kanë shpikur dhe prodhuar këtë mikrofon dhe këto kamera, të cilat regjistrojnë atë që po them unë tani. Unë nuk i njoh të gjithë njerëzit që kanë shkruar të gjithë librat dhe artikujt që kam lexuar për t’u përgatitur për këtë prezantim. Dhe sigurisht që, unë nuk i njoh të gjithë njerëzit që mund të jenë duke e parë këtë prezantim tani në internet, diku në Buenos Aires apo në Nju Delhi.

Për më tepër, edhe pse ne nuk e njohim njëri-tjetrin, ne mund të punojmë bashkë për të krijuar këtë shkëmbim idesh në nivel global. Kjo është diçka të cilën shimpazetë nuk e bëjnë dot. Sigurisht që, ato komunikojnë, por ju nuk do ta shikoni kurrë një shimpaze që të bëjë udhëtime të gjata për të folur mbi bananet ose rreth elefantëve, apo çdo gjë tjetër që mund t’ju interesojë shimpazeve.

Tani, bashkëpunimi është sigurisht, jo gjithmonë diçka e këndshme; të gjitha gjërat e tmerrshme që njerëzit kanë bërë përgjatë historisë – dhe ne kemi bërë gjëra shumë të tmerrshme – edhe këto gjëra janë të bazuara në një bashkëpunim në një shkallë të gjerë. Burgjet janë një sistem bashkëpunimi; thertoret janë një sistem bashkëpunimi; kampet e përqendrim janë një sistem bashkëpunimi. Shimpazetë nuk kanë thertore, as burgje dhe as kampe përqëndrimi.

Tani, supozoni sikur për shembull, unë t’ju kem bindur se, ne e kontrollojmë botën sepse ne mund të bashkëpunojmë në mënyrë fleksibile në një numër të madh. Pyetja tjetër që ngrihet menjëherë në mendjen e një dëgjuesi të shkëlqyer është:

Si, e bëmë ne këtë, saktësisht? Çfarë na bën ne, nga të gjitha kafshët, për të bashkëpunuar në një mënyrë të tillë?

Përgjigjja është imagjinata jonë. Ne mund të bashkëpunojmë me fleksibilitet me një numër të pakufishëm të panjohurish, sepse ne vetëm, nga të gjitha kafshët në planet, mund të krijojmë dhe besojmë në historitë e trilluara. Dhe për sa kohë që, ne të gjithë besojmë në të njëjtat trillime, çdo njeri bindet dhe ndjek të njëjtat rregulla, norma dhe vlera.

Të gjitha kafshët e tjera, e përdorin sistemin e tyre të komunikimit vetëm për të përshkruar realitetin. Një shimpaze mund të thotë, ‘Shiko! Një luan, vraponi!’ Ose, ‘Shikoni! Atje ndodhet një pemë bananeje! Eja të ikim dhe të marrim ca banane!’ Në krahasim me këtë, njerëzit e përdorin gjuhën e tyre jo vetëm për të përshkruar realitetin, por gjithashtu për të krijuar edhe realitete të tjera, realitete të trilluara.

Një njeri mund të thotë, ‘Shiko, sipër reve ka një Zot!’ dhe nëse nuk bëni atë që ju them unë që të bëni, Zoti do t’ju ndëshkojë dhe do t’ju dërgojë në ferr.’ Dhe nëse ju të gjithë e besoni këtë histori që e kam shpiku unë, atëherë ju do të ndiqni të njëjtat ligje dhe vlera, dhe ju mund të bashkëpunoni. Kjo është diçka që mund ta bëjnë vetëm njerëzit.

Ju nuk mund ta bindni dot kurrë një shimpaze që t’ju japë një banane duke i premtuar atij se do të shkojë në parajsë....(qesh)... dhe ju do të merrni shumë banane për veprimet tuaja të mira. Tani ma jepni mua këtë banane.’ Asnjë shimpaze nuk do ta besonte kurrë një histori të tillë. Vetëm njerëzit i besojnë histori të tilla, dhe kjo është arsyeja përse ne kontrollojmë planetin, ndërsa shimpazetë janë të kyçura në kopshte zoologjike dhe në laboratorë kërkimi.

Burimi: https://www.youtube.com/watch?v=As8XkJNaHbs