Momenti më i keq i shtrimit të gjatë të Papa Françeskut në Poliklinikën Gemelli ishte 28 shkurti, 14 ditë pasi Papa hyri në spital. "Situata është e keqe." Këto janë fjalët e Bergoglios të raportuara në një intervistë për 'Corriere della Sera' nga profesor Sergio Alfieri, mjeku që drejtoi ekipin që trajtoi Papën. Në atë moment, shpjegon doktori, “për herë të parë pashë lot në sytë e disa prej njerëzve që e rrethonin. Njerëz që e kam kuptuar gjatë kësaj periudhe të shtrimit në spital, e duan sinqerisht, si baba. Të gjithë ishim të vetëdijshëm se situata ishte përkeqësuar më tej dhe ekzistonte rreziku që ne të mos ia dilnim." Profesor Alfieri shpjegon se çfarë zgjedhje u bë në këtë moment të vështirë. "Duhej të zgjidhnim nëse do ta ndalonim dhe ta linim të ikte ose ta detyronim dhe të provonim të gjitha barnat dhe terapitë e mundshme, duke rrezikuar shumë për të dëmtuar organet e tjera. Dhe në fund morëm këtë rrugë." Vendimi është marrë gjithmonë nga Papa përmes ndihmësit të tij personal shëndetësor Massimiliano Strappetti.
Papa Françesku e kuptoi se rrezikohej të vdiste. “Ai ishte gjithmonë vigjilent. Edhe kur gjendja e tij u përkeqësua, ai ishte plotësisht i vetëdijshëm. Ajo natë ishte e tmerrshme, ai e dinte, si ne, se mund të mos mbijetonte natën. Ne pamë njeriun që vuante. Por që nga dita e parë ai na kërkoi t'i thonim të vërtetën dhe donte që ne t'i tregonim të vërtetën për gjendjen e tij." Kjo e vërtetë u tha edhe në buletinet mjekësore të bëra publike. "Ne ia komunikuam pjesën mjekësore sekretarëve dhe ata shtuan informacionin tjetër që Papa miratoi më pas, asgjë nuk u modifikua ose nuk u hoq. Ai ka njerëz që tani janë si familja, janë gjithmonë me të."
Mjeku flet për kujdesin ndaj gjendjes së veshkave dhe palcës kockore derisa trupi t'i përgjigjet mjekimit dhe infeksioni i mushkërive të jetë qetësuar. “Ai ishte gjithmonë i vetëdijshëm për gjithçka, por mendoj se vetëdija e tij ishte edhe arsyeja që e mbajti gjallë. Në të kaluarën, kur bisedonim, e pyesja se si arrin të mbajë këtë ritëm dhe ai gjithmonë më përgjigjej: “Kam metodë dhe rregulla”. Përtej një zemre shumë të fortë, ai ka burime të jashtëzakonshme. Mendoj se për këtë ka kontribuar edhe fakti që e gjithë bota lutej për të. Mund të them se dy herë situata humbi dhe më pas ndodhi si një mrekulli. Sigurisht, ai ishte një pacient shumë bashkëpunues. Ai iu nënshtrua të gjitha terapive pa u ankuar kurrë." Sipas profesor Alfierit, Papa ka qartësinë mendore të një pesëdhjetë vjeçari. "Sapo filloi të ndihej më mirë, ai kërkoi të shkonte nëpër repart. Ne e pyetëm nëse donte që ne t'i mbyllnim dhomat e pacientëve, por në vend të kësaj ai shikoi përreth për pacientët e tjerë."
