Unë mendoj se, Krishtërimi e ka kthyer vuajtjen në diçka të shenjtë. Ne themi që duke vuajtur këtu ne do të arrijmë në parajsë më pas. Unë mendoj se, një mendje që vuan është mendja më idiote. Kjo nuk i jep asaj fund.
Atëherë cila është pyetja që po bëjmë këtu?
Cfarë është ajo që të gjithë ne duam që ta zbulojmë?
Cfarë ka në mendje kur ajo nuk është e qetë?
Shumica e mendjeve tona nuk janë të qeta, apo jo?
Por të shqetësuara pa pushim, aktive, duke menduar për diçka, apo duke folur me vetveten, duke përfytyruar, është diçka e palodhur apo jo?
Atëhëre nga mund ta njohim ne qetësinë nëse mendja jonë punon pa pushim?
Ndoshta kjo është natyra e mendjes, që të mos pushojë kurrë.
Dhe pse jemi kaq të shqetësuar, veçanërisht në botën moderne? Prirja ime, kërkesa ime, për një kënaqësi të veçantë që nuk është plotësuar, dhe unë jam duke kërkuar gjithmonë për diçka që do të më japë një kënaqësi të pamatë, dhe unë e di që nuk ka asnjë të tillë.
Ndoshta kjo mendje e shqtetësuar mund të jetë rezultat i një gjendjeje neurologjike, ose e shqetësuar sepse ne ende nuk ia kemi gjetur përgjigjjen asgjëje, një përgjigjje, në kuptimin e thellë të fjalës, për çështjet më thelbësore. Kështu që, ska asgjë për të bërë, është si një gjethe që flatron nga një vend në një tjetër. Dhe pa kuptuar natyrën e mënyrës tonë të të menduarit, që është vetnjohja, qetësia e mendjes nuk mund të jetë e mundur. Dhe që të njohësh veten është fillimi i mençurisë. Jo në një libër, jo në psikologji, dhe të gjitha këto. Mënçuria e vërtetë është të njohësh vetveten, dhe ajo vjen nga lëmi i vetnjohjes.
Burimi: https://www.youtube.com/watch?v=4fjABnpwF-Y
