Lars von Trier, duke u bazuar në përvojën e tij me depresionin, e portretizon atë në “Melankolia” përmes një ndjesie të shtrembëruar të kohës dhe marrëdhënieve. Filmi hapet me një montazh të ngadaltë, që shfaq fundin e botës dhe të filmit, për të vijuar më pas me pritjen e dasmës së Justine dhe Michael. Përmes një narracioni të fragmentuar, ku koha alternohet mes momenteve të festës dhe largimeve të Justine-s, Von Trier e zhyt shikuesin në përvojën e një mendjeje në krizë.
Filmi është i mbushur me referenca artistike – nga “Ofelia” e Millais te “Gjahtarët në borë” të Bruegel-it – duke e përforcuar ndjesinë e melankolisë dhe absurditetit. Muzika e Wagner-it e lidh emocionalisht këtë botë të trazuar, ndërsa narrativa e pjerrët sfidon perceptimin tradicional të realitetit.
Në pjesën e dytë, ndërsa planeti Melankolia afrohet për të shkatërruar Tokën, Justine e gjen qetësinë, ndërsa motra e saj Claire përfshihet nga paniku. Në fund, filmi vetë bëhet një reflektim mbi sëmundjen, duke e përshkruar depresionin si një gjendje ku gjithçka shtrembërohet, koha ndalon dhe trupi rëndohet. “Melankolia” mbetet një vepër e fuqishme dhe polarizuese, një eksplorim i thellë i trishtimit njerëzor.
Burimi: https://www.youtube.com/watch?v=FPkANZ9HGWE
