Gjenerata të tëra grash janë rritur me përrallën e Hirushes: vajza e përvuajtur që shpëtohet nga Princi i Kaltër. Pastaj erdhi versioni modern — “Pretty Woman” — ku një prostitutë gjen shpëtimin në krahët e një biznesmeni të pasur. Por 2025-ta kërkon më shumë cinizëm dhe më pak iluzione. Kështu vjen “Anora”, filmi që triumfoi në Oscar me pesë çmime, përfshirë 'Filmin më të Mirë', 'Regjinë më të Mirë' dhe 'Aktoren më të Mirë në Rol Kryesor'.
Protagonistja, luajtur nga Mikey Madison, është një punonjëse seksi që, gjatë një nate të zakonshme pune, takon Ivanin, një pasardhës të ri dhe të pasur të një oligarkie ruse. Marrëdhënia e tyre fillon me para, kalon në një flirt të çmendur dhe përfundon me një martesë të shpejtë në Las Vegas. Por ky nuk është një film i viteve ’90, kështu që dashuria nuk është “shpëtimi” i saj. Ivan, nën presionin e familjes së tij, nënshkruan anulimin e martesës, duke treguar gjithë dobësinë dhe mungesën e guximit të një burri që pretendonte se e donte.
Dhe këtu fillon vërtet magjia e filmit. “Anora” nuk është një histori për dashurinë që shpëton, por për vetë-shpëtimin. Anie (Anora) është një grua e fortë që nuk kërkon justifikime për jetën e saj, nuk turpërohet për profesionin dhe nuk pranon të trajtohet si dikush që ka nevojë të “shpëtohet”. Ajo largohet nga kjo marrëdhënie jo si një grua e thyer, por si një heroine moderne, që ka treguar dinjitet, forcë dhe vlerë në një situatë ku të tjerët e shihnin si të humbur.
Në këtë përrallë të re, nuk ka princa dhe as karroca të arta. Nuk ka Vivian me limuzinë dhe buqeta trëndafilash. Ka një grua të re, të pavarur dhe të fortë, që e di se shpëtimi nuk vjen nga një burrë i pasur, por nga aftësia për të ndërtuar jetën me duart e veta. Dhe sinqerisht? Kjo është përralla që kemi pritur gjithmonë.
