Ndonjëherë një thikë nuk është (vetëm) një mjet dhune;
-është një imazh në trurin e një të riu që ndjen nevojën për të shprehur forcën e tij në një botë që duket se nuk i ofron mundësinë për të folur.
Për një moment, ajo është një përgjigje e gjithçkaje që duket e padrejtë, një mjet që e bën të ndihet më i fuqishëm, edhe pse e vërteta është krejt e kundërta.
Dhe kjo është historia që po përsëritet me çdo ditë e më shumë në vendin tonë.
Përplasja e adoleshentëve në shkollën 9-vjeçare "Fan Noli" ditën e sotme është më shumë se një ngjarje tragjike. Ajo është një simptomë e një shoqërie të lodhur, ku dhuna është bërë mënyra e vetme për të shprehur frustrimet dhe shqetësimet e një brezi të tërë. Ata që nuk ndihmohen, ata që ndihen të braktisur, ata që jetojnë në një botë të paqartë dhe të pasigurt, janë ata që përfundojnë duke përdorur dhunën si mënyrë për të komunikuar.
Një i ri që futet në shkollë me thikë nuk është një i ri i papërgjegjshëm; është një njeri që nuk i njeh mjetet e tjera të zgjidhjes së konflikteve. Ajo thikë, e fshehur nën rrobat e tij, është si një fjalë e pathënë, një shenjë se ky i ri nuk di si të kërkojë ndihmë, nuk di si të shprehë zemërimin apo ankthin. Dhe kur e përdor, kjo është vetëm një shenjë që ka humbur çdo mundësi tjetër për t'u dëgjuar. Ky është brezi që po rrisim, dhe ky është brezi që po i rrit.
Jo, ky nuk është vetëm një akt i papërgjegjshëm. Kjo është një shenjë që shoqëria ka dështuar, një pasojë e mungesës së dialogut, mbështetjes dhe përkrahjes.
Është reflektim i shoqërisë sonë, i mënyrës se si po rriten fëmijët dhe i kushteve që krijojmë për ta. Ata nuk janë vetëm viktima të një ngjarjeje të dhunshme, por janë gjithashtu pasqyrë e një sistemi që po dështon t’i mbrojë, t’i udhëzojë dhe t’i ofrojë mundësi për zhvillim dhe rritje në një mjedis të sigurt.
Kjo është ajo që duhet të na tronditë: dhuna e pashpjegueshme që na kujton se një thikë mund të jetë një thikë më shumë për një shoqëri që nuk di të mbështesë dhe të edukojë. Dhe, nëse nuk e kuptojmë këtë, ne do të vazhdojmë të përballemi me tragjedi të tilla që do të na kujtojnë se Shqipëria, pavarësisht nga koha që kalon, mund të mbetet e njëjtë – një vend ku dhuna vazhdon të jetë përgjigjja e parë.
